Formacja początkowa

U począt­ków kon­se­kra­cji zakon­nej stoi wezwa­nie Boga, któ­re wytłu­ma­czyć moż­na jedy­nie miło­ścią, jaką darzy On oso­bę wezwa­ną. Miłość ta jest cał­ko­wi­cie bez­in­te­re­sow­na, oso­bi­sta i jedy­na. Ogar­nia ona oso­bę ludz­ką w taki spo­sób, że prze­sta­je ona nale­żeć do sie­bie i sta­je się wła­sno­ścią Chry­stu­sa. Ma więc cha­rak­ter przymierza.

Potis­si­mum Institutioni

“Zwa­żyw­szy, że ide­ałem życia kon­se­kro­wa­ne­go jest upodob­nie­nie się do Pana Jezu­sa i do Jego cał­ko­wi­tej ofia­ry z Sie­bie, cała for­ma­cja powin­na zmie­rzać przede wszyst­kim do osią­gnię­cia tego celu. Ma to być pro­ces stop­nio­we­go przy­swa­ja­nia sobie myśli i uczuć Chry­stu­sa ku Ojcu.”

Vita Con­se­cra­ta

“W samot­ni Kar­me­lu zro­zu­mia­łam, że moim powo­ła­niem jest spra­wiać, by miło­wa­no Kró­la Nie­bios, pod­da­wać pod Jego wła­da­nie kró­le­stwo serc.(…) Przy­szłam tu rato­wać dusze i modlić się za kapłanów.”

Św. Tere­sa od Dzie­ciąt­ka Jezus

Aspirat

Po wcze­śniej­szym zapo­zna­niu się wspól­no­ty z kan­dy­dat­ką oraz jej ofi­cjal­nym zgło­sze­niu, nastę­pu­je przy­ję­cie do aspi­ra­tu. Rocz­ny aspi­rat jest cza­sem wza­jem­ne­go pozna­wa­nia się kan­dy­dat­ki i wspól­no­ty. To tak­że czas na przy­go­to­wa­nie się aspi­rant­ki do prze­kro­cze­nia pro­gu klau­zu­ry oraz na oswo­je­nie z tym zamia­rem swo­ich bliskich.

Postulat

Po  aspi­ra­cie nastę­pu­je przy­ję­cie do postu­la­tu, któ­ry trwa jeden rok. Pod kie­run­kiem Mistrzy­ni nowi­cja­tu kan­dy­dat­ka jest wpro­wa­dza­na w styl życia, któ­ry pra­gnie przy­jąć, łączą­cy samot­ność i oddzie­le­nie od świa­ta z wymo­ga­mi życia wspólnotowego.

Nowicjat

Nowi­cjat roz­po­czy­na się obrzę­dem Obłó­czyn, pod­czas któ­rych kan­dy­dat­ka otrzy­mu­je habit Zako­nu, bia­ły welon i nowe imię. Głów­nym zada­niem nowi­cja­tu, któ­ry trwa dwa lata, jest przy­swo­je­nie sobie przez nowi­cjusz­kę ducha naśla­do­wa­nia Chry­stu­sa w for­mie wła­ści­wej dla Kar­me­lu Tere­zjań­skie­go, ukie­run­ko­wa­nie na życie w obec­no­ści Bożej i szu­ka­nie Go we wszyst­kim, w mil­cze­niu i samot­no­ści jak i pośród codzien­nych zajęć, a tak­że zapo­zna­nie się z Regu­łą i Kon­sty­tu­cja­mi oraz Maryj­ną ducho­wo­ścią Zakonu.

Śluby czasowe

Ślu­by cza­so­we skła­da się na okres trzech lat, a potem odna­wia przez kolej­ne dwa lata. Mło­da pro­fe­ska pod kie­run­kiem Mistrzy­ni nowi­cja­tu kon­ty­nu­uje for­ma­cję, szcze­gól­nie w zakre­sie teo­lo­gii i prak­ty­ki rad ewan­ge­licz­nych, poprzez któ­re odda­je­my się w ofie­rze Chry­stu­so­wi i z Chry­stu­sem. Sio­stra pro­fe­ska przy­go­to­wu­jąc się do zło­że­nia ślu­bów wie­czy­stych, uczy się tak­że odpo­wie­dzial­ne­go włą­cze­nia się w zwy­kłe życie wspólnoty.

Śluby wieczyste

Po upły­wie okre­su ślu­bów cza­so­wych skła­da się pro­fe­sję wie­czy­stą. Od tego momen­tu mnisz­ka będzie się sta­rać, współ­pra­cu­jąc w dzie­le Odku­pie­nia, nadal postę­po­wać na dro­dze modli­twy i kon­tem­pla­cji, aby osią­gnąć dosko­na­łość ewan­ge­licz­ną i dojść do peł­ni miło­ści w jed­no­ści z Bogiem.