Zakonu Najświętszej Maryi Panny
z Góry Karmel
Klasztor Sióstr Karmelitanek Bosych
we Włocławku
tel. 54 235 52 63
Ci, którzy otrzymali dar naśladowania Chrystusa przez konsekrację, powinni o Nim świadczyć swoim przemienionym życiem… podążając ku niebieskiej Ojczyźnie i ku Światłu, które nie zna zmierzchu.
św. Jan Paweł II
Kim są
Siostry Karmelitanki Bose?
To skrócona nazwa Mniszek Bosych Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Jest to zakon kontemplacyjny, klauzurowy, w sposób szczególny poświęcony czci Matki Bożej. Symbolem jego maryjności stał się szeroko rozpowszechniony w Kościele szkaplerz karmelitański.
Pierwszy klasztor karmelitanek bosych pod wezwaniem św. Józefa założyła św. Teresa od Jezusa w 1562 roku w Ávila, w Hiszpanii. Powstał on jako odpowiedź na jej gorące pragnienie przyjścia z pomocą Kościołowi i jego kapłanom w ich pracy dla zbawienia dusz poprzez modlitwę, wyrzeczenie i dążenie do ewangelicznej doskonałości. Ten sam cel także dzisiaj ożywia wszystkie wspólnoty karmelitańskie.
Karmel Terezjański łączy w harmonijną całość ustawiczną modlitwę i pracę oraz życie pustelnicze ze wspólnotowym. Każdego dnia zbieramy się w chórze zakonnym (kaplica w klauzurze), by uczestniczyć w Eucharystii i Liturgii Godzin. W obecności Jezusa Eucharystycznego odprawiamy też dwie godziny modlitwy myślnej. Poza chórem największym naszym sanktuarium jest samotność celi. Życie modlitwy rozciąga się na wszystkie nasze prace i zajęcia, które są ciche i proste, by umożliwiały trwanie myślą i sercem przy Bogu. Nie ma sal wspólnej pracy, pracujemy w samotności i milczeniu. W duchu komunii siostrzanej codziennie zbieramy się na tak zwaną „rekreację”, podczas której możemy porozmawiać, wykonując przy tym drobne prace ręczne. Życie wspólnotowe, wspomagając i weryfikując naszą modlitwę, pozwala nam wzrastać w miłości.
Zobowiązując się do ścisłej klauzury, której symbolem są kraty, wyzbywamy się wszystkiego, co nie prowadzi do Boga. Ścisła klauzura nie oddziela nas od wspólnoty Kościoła, lecz raczej umieszcza w samym jego sercu.
Nie prowadzimy żadnej działalności zewnętrznej. Modlitwa i ofiara są wyłącznym apostolatem karmelitanek bosych.
Aktualności
Nie znaleziono żadnych wyników
Nie znaleziono szukanej strony. Proszę spróbować innej definicji wyszukiwania lub zlokalizować wpis przy użyciu nawigacji powyżej.
Klasztor
św. Józefa we Włocławku
Powstał na zaproszenie ks. biskupa Jana Zaręby, Ordynariusza włocławskiego, jako fundacja Karmelu kaliskiego. Dnia 26 grudnia 1985 roku dziesięć sióstr przybyło do Włocławka i zamieszkało w małym domu w dzielnicy Michelin. Wiosną 1989 roku rozpoczęto budowę nowego klasztoru przy ulicy Kościelnej 10, do którego wspólnota przeniosła się w maju 1991 r. Siostry pochodzą z różnych stron Polski, lecz zgodnie z charyzmatem karmelitańskim tworzą jedną rodzinę, oddaną bez reszty Kościołowi, służąc swej diecezji nieustanną modlitwą i ofiarą życia. Jako specjalną misję powierzono nowo przybyłym mniszkom modlitwę za włocławskie seminarium duchowne, w którym niegdyś przygotowywał się do kapłaństwa Sługa Boży Stefan Kardynał Wyszyński. Włocławek jest także miejscem szczególnego kultu bł. Michała Kozala, męczennika, biskupa tej diecezji, który zginął w obozie koncentracyjnym w Dachau oraz bł. ks. Jerzego Popiełuszki, którego męczeństwo upamiętnia Krzyż przy włocławskiej tamie na Wiśle.
Klasztor w Michelinie kontynuuje tradycje Karmelu lwowskiego. W grupie fundatorek przyjechały tu siostry, które do Kalisza przybyły w 1946 r. jako repatriantki ze Lwowa.
Uroczystość Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel – 16 lipca – jest największym świętem naszego Zakonu. Tego dnia gromadzą się w kaplicach i kościołach karmelitańskich czciciele Matki Bożej, a wszyscy, którzy tego pragną, mogą przyjąć szkaplerz święty – znak Jej szczególnej opieki.
Patronalnym świętem naszego klasztoru jest uroczystość św. Józefa, Oblubieńca NMP. Opiekun Nazaretańskiej Rodziny jest otaczany przez siostry wielką czcią i miłością. Jego niezwykłej opieki doświadczyła nasza wspólnota podczas budowy klasztoru i do dziś zwracamy się do niego w różnych potrzebach – przede wszystkim duchowych, ale i dotyczących codziennego życia.
